The Neverending Story (1)

 

H ιδέα για αυτή την Ατέλειωτη Ιστορία μου ήρθε σ’ εκείνο το περίφημο μεσοδιάστημα μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, που έχει δώσει στον κόσμο μερικές από τις ομορφότερες εμπνεύσεις για ένα σωρό αξιόλογα πράγματα. Αυτό βέβαια, σε καμμία περίπτωση δεν σημαίνει πως και η δική μου ιδέα είναι εμπνευσμένη ή ότι θα έχει αξιόλογη κατάληξη. Απλά, με την προτροπή του , Αμμου, σκεφτήκαμε ότι θα είχε ενδιαφέρον να την βάλουμε σε πράξη. Να δούμε δηλαδή που μπορεί να καταλήξει μια ιστορία μέσα από διαφορετικά στυλ γραφής πάνω σε μια κεντρική ιδέα. Στην πορεία έμαθα, πως κάτι ανάλογο έχει επιχειρηθεί στο παρελθόν από άλλους ιστολόγους και πραγματικά λυπάμαι που δεν το έχω προλάβει στο χρόνο που ασχολούμαι με τα ιστολόγια.

Δεν είναι άλλο ένα παιχνίδι αλυσίδα και δεν θέλω να το δείτε ως τέτοιο, αλλά σίγουρα θέλω να το δείτε σαν παιχνίδι  μέσα στην σκέψη μας. Το θέμα έχει ως εξής : πρώτα εγώ και μετά ο Αμμος, θα δώσουμε τον πρωταγωνιστή και τους δευτερεύοντες ήρωες μιας ιστορίας. Στη συνέχεια, και μετά από συνεννόηση και όχι ανοιχτές προσκλήσεις, θα δίνει ο προηγούμενος την «σκυτάλη» σε κάποιον άλλο να συνεχίσει την ιστορία όπως νομίζει. Προκειμένου να διατηρηθεί η συνέχεια κάθε ποστ που θα αφορά την ιστορία θα έχει τον ίδιο τίτλο, δηλαδή «The Neverending Story» και τον αύξοντα αριθμό του. Μέσα σε κάθε κείμενο επίσης, θα υπάρχει σχετικός σύνδεσμος στο αμέσως προηγούμενο, και εφόσον δημοσιευθεί το επόμενο, και για το επόμενο. Προσωπικά θα φτιάξω μια νέα κατηγορία στο sidebar, που θα βάζω μόλις δημοσιεύονται τα νέα κείμενα,  τους συνδέσμους για κάθε ιστολόγιο που θα δημοσιεύει την συνέχεια της ιστορίας. Οποιος επιθυμεί μπορεί να κάνει το ίδιο. Ελπίζω πως αν μη τι άλλο θα είναι μια όμορφη βόλτα στα διάφορα ιστολόγια με αυτή την αφορμή, και ελπίζω πως θα συμμετέχουν σ’αυτό όλοι όσοι ενδιαφέρονται ανεξάρτητα από την κατάρα του διαχωρισμού σε «κλίκες» που επιμένουμε να προβάλλουμε και στα ιστολόγια μας. Στην χειρότερη περίπτωση, εγώ και ο Αμμος θα έχουμε την χαρά να πούμε ότι βάλαμε σε πράξη μια ιδέα, ακόμα και αν αυτή δεν οδηγήσει πουθενά…

Να ευχαριστήσω και πάλι τον Αμμο που ήταν εξαιρετικός συνοδοιπόρος μέχρι να φτάσουμε ως εδώ και .. καλή διασκέδαση 🙂

The Neverending Story (1)

Το κουδούνισμα του τηλεφώνου, άρχισε να τρυπώνει στον σκοτεινό θάλαμο, στην αρχή διακριτικά και μετά όλο απαίτηση. Ο Πάνος, ανάδευσε τις φωτογραφίες μέσα στα υγρά τους, περιμένοντας να σχηματιστούν οι μορφές και σκέφτηκε πως όποιος είναι θα βαρεθεί και θα κλείσει… Όμως όποιος τον καλούσε, επέμενε λες και ήξερε ότι ήταν εκεί και δεν το σήκωνε. Πανάθεμα! σκέφτηκε, τώρα βρήκε? Στο τέλος το κουδούνισμα, εξάντλησε την αυτοσυγκέντρωση και την υπομονή του, και τον ανάγκασε να βγει απ’ το δωμάτιο.

Είχε μια ολόκληρη βδομάδα που είχε γυρίσει από το τελευταίο του «σαφάρι» φωτογραφιών, και ακόμα οι βαλίτσες του και ο εξοπλισμός του ήταν πεταμένος δεξιά και αριστερά. Μόνο κάποια ρούχα είχε βγάλει πρόχειρα για να πλυθούν και να ξαναφορεθούν αμέσως, και τώρα ήταν πεταμένα, πλυμένα και άπλυτα ανακατωμένα, πάνω σε σακβουαγιάζ και έπιπλα. Οι λογαριασμοί του, ήταν ακόμα στοιβαγμένοι πάνω σ’ ένα τραπέζι, όπως τους άφησε μπαίνοντας και μόνο κάτι άδεια κουτιά έτοιμου φαγητού υποδήλωναν πως είχαν περάσει αρκετές μέρες από την επιστροφή του.

Το τηλέφωνο συνέχισε να χτυπά. Μπερδεύτηκε σε κάτι παπούτσια του που ήταν πεταμένα στο πάτωμα, ανέκτησε την ισορροπία του και σήκωσε επιτέλους το ακουστικό. Εμεινε τόσο ακίνητος, και αμίλητος, όση ώρα το κρατούσε στο αυτί του, που ήταν λες και στην πραγματικότητα δεν ήταν κανείς από την άλλη μεριά της γραμμής. Μόνο το βλέμμα του που ξαφνικά άλλαξε και γέμισε ένταση, υποδήλωνε πως κάποιος του μιλούσε και μάλιστα για κάτι σημαντικό. Πέντε λεπτά μετά, πέντε λεπτά που έμοιαζαν σαν να πέρασε μια ώρα, κατέβασε τη συσκευή και έμεινε να κοιτάει το κενό.

Προχώρησε ξανά, με αργά βήματα αυτή τη φορά, προς το δωμάτιο που είχε διαμορφώσει σε σκοτεινό θάλαμο. Ανοιξε την πόρτα και κλείνοντας την πίσω του, βρέθηκε κάτω από το γνώριμο κοκκινωπό φως του θαλάμου. Αυτό αμέσως τον βοήθησε να ανασυντάξει τις σκέψεις του. Εριξε μια γρήγορη ματιά στις φωτογραφίες που ήταν κρεμασμένες να στεγνώσουν και μετά σ’ αυτές που έπλεαν ακόμα στα υγρά τους. Ηταν μια μάλλον απ’ τις καλύτερες δουλειές του, και σίγουρα θα πληρωνόταν καλά γι’αυτές. Όμως αυτό δεν τον καθησύχασε. Αντίθετα, ξαφνικά, όλο αυτό έμοιαζε δευτερεύον και ανάξιο λόγου…

Ούτε καν ασχολήθηκε να βουτήξει σε νέα υγρά τις φωτογραφίες που εμφάνιζε. Βγήκε γρήγορα απ’ το δωμάτιο, αφήνοντας αναμμένο το φως, άρπαξε ένα λεπτό μπουφάν από μία καρέκλα, το φόρεσε και βγήκε έξω. Ο καιρός ήταν κρύος ακόμα και το μπουφάν δεν μπορούσε να τον ζεστάνει, όμως ήταν τέτοια η έξαψη του τώρα, που δεν το συνειδητοποιούσε. Για είκοσι ολόκληρα χρόνια, αυτό το μυστικό ήταν ασφαλές μέσα στο μυαλό του. Ηταν σίγουρος πως κανείς άλλος δεν γνώριζε γι’αυτό. Και τώρα κινδύνευε να φανερωθεί και μαζί του, να ανατραπεί μια ολόκληρη σειρά πραγμάτων που αφορούσαν ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Τώρα η ανάσα του άχνιζε στο κρύο.. Εβγαλε ένα τσιγάρο και το άναψε χωρίς να κόψει καθόλου το ρυθμό του βαδίσματος του. Το κινητό του, κουδούνιζε στην πίσω τσέπη του παντελονιού του, αλλά δεν το άκουγε. Επρεπε να προλάβει να βρει εισιτήριο για την πρώτη πτήση για Ευρώπη γρήγορα, πριν πέσει ο ήλιος έπρεπε να έχει φύγει.

* η ,συνέχεια από τον Αμμο

~ από isisveiled στο 21 Μαρτίου, 2007.