7 seconds

Επτά δευτερόλεπτα. Τόσο ακριβώς διαρκεί μια επιτυχημένη αποκόλληση από την πραγματικότητα. Και ίσως μερικά λεπτά μετά, που το σώμα είναι ακόμα μουδιασμένο.

Για επτά ολόκληρα δευτερόλεπτα δεν είσαι εσύ, δεν είσαι τίποτα που οι αισθήσεις ή ο εγκέφαλος σου θα μπορούσαν να προσδιορίσουν. Βρίσκεσαι στο απόλυτο κενό, γίνεσαι ένα μαζί του. Επτά δευτερόλεπτα ανυπαρξίας, επτά δευτερόλεπτα, που για όσο κρατάνε, μοιάζουν με βουτιά στην αιωνιότητα.

Εμαθες να τα μετράς ένα προς ένα, να γεύεσαι το λυτρωτικό αίσθημα της απόσπασης σαν μαγικό ελιξήριο που σε κρατάει ζωντανό. Χωρίς αυτά, και η τελευταία φλόγα μέσα σου θα είχε σβήσει, η τελευταία σταγόνα επιθυμίας θα είχε εξατμιστεί.

Είναι μικροί θησαυροί αυτά τα επτά δευτερόλεπτα. Οσο διαρκούν εσύ και το σώμα σου, ανήκετε σε δύο αταίριαστους και ευτυχώς ξέχωρους κόσμους. Αυτό νιώθει την ηδονή της ύλης κι εσύ την ηδονή του Τίποτα.

Δεν πονάς, δεν χαίρεσαι, δεν απογοητεύεσαι, δεν αγχώνεσαι, δεν προσπαθείς για τίποτα απολύτως. Δεν σε αφορά τίποτα και τίποτα δεν σε αγγίζει. Κι έπειτα, όταν επιστρέφεις, σκέφτεσαι το απειροελάχιστο της αλήθειας. Επτά δευτερόλεπτα κρτάει η αποστασιοποίηση, είκοσι ένα γραμμάρια ζυγίζει η ψυχή, ένα κλικ πιο πέρα βρίσκεται ο άλλος άνθρωπος, μια ματιά φτάνει για να ερωτευτείς, μισό τσιγάρο χρόνος για να πεθάνεις.

Τίποτα δεν είμαστε τελικά.

~ από isisveiled στο 6 Σεπτεμβρίου, 2006.