και συνεχίζω να μιλάω με φωνή ηχηρά και καλά ρυθμισμένη…
Δεν ξέρω τι είναι αυτό που κρατάει την κραυγή μέσα μου. Τι με συγκρατεί από το να αφήσω ένα ουρλιαχτό τόσο θρηνητικό και τόσο μανιασμένο, που να γίνει προάγγελος και αιτία της καταστροφής… Να τινάξω από πάνω μου κάθε αρετή, κάθε ίχνος υπομονής και ανεκτικότητας και να αφήσω τις φωνητικές μου χορδές να γδαρθούν απ’ τον αέρα, που θα περάσει μέσα τους…
Ερχονται στιγμές που νιώθω τα κύτταρα μου να τρίζουν από την προσπάθεια να συγκρατήσουν το ουρλιαχτό. Είναι στιγμές που τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα από το σφίξιμο, από έναν ακόμα πνιγμό της κραυγής. Δεν είναι θυμός αυτό που με κυριεύει, είναι οργή.. Είναι η αρρώστεια κάποιων ανθρώπων, που προσπαθεί να επιβληθεί και να καταστρέψει τα πιο απλά, τα πιο όμορφα τα πιο βασανισμένα κομμάτια της ψυχής άλλων. Αθώων.
Που με ταπεινότητα και υπομονή κρατάνε το σταυρό τους, που τον σέρνουν κάθε μέρα φορτωμένο στις πλάτες τους και όμως συνεχίζουν να υπάρχουν. Που τα πόδια τους βουλιάζουν στον βούρκο και τα μάτια τους χαμογελάνε… Και η Αρρώστεια σέρνεται γύρω τους, φωνάζει με ύφος επιτηδευμένο τα ψέμματα της, καλύπτει με αλαζονεία την ασχήμια της σε όμορφες φράσεις και ιδέες …
Θέλω να αφήσω την αξιοπρέπεια και την ευγένια, να βουτήξω βαθιά μέσα στα κόπρανα που βρωμάνε και βρωμίζουν την αλήθεια, να κρατήσω την ανάσα μου και να αναδυθώ κρατώντας την στα χέρια… Κι όπως θα βγαίνω ξανά στο οξυγόνο, όπως θα κοιτάω ξανά τον ουρανό και τον σταυρό να ουρλιάξω…
Τι με κρατάει? Τι συγκρατεί την Φωνή μου και δεν γίνεται καταστροφή και θάνατος? Τι με δένει σιωπηλή και τσακίζει τις λέξεις της οργής μου πριν καν αυτές γεννηθούν? Στο όνομα ποιας αρετής σφίγγω τα δόντια αντί να αφήσω τον αέρα να τα κάνει κοφτερές λεπίδες?
Δυό χρόνια πριν μία φράση από ένα πλάσμα ευγενικό ειπωμένη, που κατάφερε να αφήσει την κραυγή του ελεύθερη, είναι αυτή που τώρα τριγυρνά στο μυαλό μου
Σκάσε τσουτσέκι
ISIS UNVEILED 