goldfish
Το χρυσόψαρο ήταν αδύνατον να θυμηθεί ότι η γάτα παραμόνευε δίπλα στη γυάλα. Σε κάθε στροφή που έκανε μέσα σ’ αυτήν, το ξέχναγε αυτομάτως και ένιωθε αιώνιο και ανίκητο. Η γάτα πάλι δεν ξέχναγε την φοβία της για το νερό, αλλά δεν ξέχναγε και την φύση της, οπότε το τσάκωνε ξανά και ξανά. Η κάθε γάτα, το κάθε χρυσόψαρο, στην κάθε γυάλα.
Εμένα, μου είναι αδύνατον να ξεχάσω το θέαμα της γάτας να βουτάει το χρυσόψαρο, αυτό να σπαρταράει στο στόμα της κι όμως να ξεχνάει τον κίνδυνο κάθε φορά. Σαν λαός ξεχνάμε τα πάντα, εκτός από αυτά που κατ’ επιλογή μας συμφέρουν. Οι άνθρωποι ξεχνάμε την καταγωγή μας κλπ κλπ..
οκ καταλάβατε τι λέω..
Advertisements
Και πως καταλάβαμε τι καταλάβαμε; Μέρα καλή:)
Α, πάνω στο θέμα της «αμνησίας» ο καθένας έχει το δικό του μερίδιο κατανόησης. Οπότε, καλέ μου φίλε, δεν έχεις παρά να βρεις το δικό σου. 🙂