what a fuck

Πιάνει και ξεδιπλώνει το πανέμορφο μυαλό του στα μάτια μου, τις σκέψεις του τις πιο σκοτεινές, τους φόβους τους ανεξέλεγκτους. Και γεμίζει ακόμα και τον μικρότερο νευρώνα στο μυαλό μου με ουσία, γεμίζει την καρδιά μου χαρά να ξέρω πως καταλαβαίνει πως καταλαβαίνω. Περισσότερο από σύντροφος και αδελφός, μοιράζεται το όνειρο μαζί μου, και την ανησυχία της αποτυχίας. Προσοχή, φροντίδα, κατανόηση και ο καφές μαζί του τα πρωϊνά μοιάζει με ολόκληρη ζωή.

Ο άλλος, ακουμπάει το χέρι μου σταθερά. Οι ώμοι μας ενώνονται στο πλάι της καρέκλας, στρέφει για λίγο, να μου πει πως δεν μου χει γυρισει την πλάτη. Μου λέει την αλήθεια για τα σοβαρά και κάπως του ξεφεύγει η ώρα, η στιγμή θες και δεν τον βρίσκω. Μα το άγγιγμα αυτό το αναγνωρίζω, και θα το αναγνώριζα με τα μάτια δεμένα ανάμεσα σε χιλιάδες ανθρώπους.

Το βράδυ μικρά μουστάκια, αραχνοϋφαντα, χαϊδεύουν το λαιμό μου και μου κρατάνε συντροφιά. Μόνο αυτός είναι δικός μου, σκέφτομαι.

What a fuck, λέω στην τελική.. έχω όλα όσα μπορούσα να ζητήσω.

~ από isisveiled στο 24 Αυγούστου, 2008.