είναι η στιγμή που περνάει και χάνεται..

Απ’ όλα τα χρόνια που πέρασαν κανένα δεν θεωρώ χαμένο. Ούτε μια στιγμή, ούτε τα λάθη, ούτε τις ατυχίες. Ολα εκτός από τρία ολόκληρα χρόνια που ξόδεψα για να σε ξεπεράσω. Που άφησα να βουτήξω σε όλο εκείνο το μαύρο πέλαγος της θλίψης, να κοιμάμαι και να ξυπνάω αγκαλιά με τον θάνατο μέχρι να φτάσω να αναγεννηθώ σε πεταλούδα. Απλωσα τα φτερά μου στον ήλιο, και χάρηκα με τα χρώματα και την νέα μου ικανότητα να πετάω αντί να σκαρφαλώνω σε μίσχους και φύλλα για να τραφώ. Εμαθα να καταπίνω αέρα και να ξεδιψάω με φως, να χορεύω πάνω στα λουλούδια και να ‘μαι χρήσιμη για κάθε ένα απ’ αυτά. Ηξερα πως κάθε μου κίνηση προωθούσε τη ζωή λίγο πιο πέρα, πως ένας νέος καρπός θα ερχόταν στην επιφάνεια μόνο γιατί εγώ ακούμπησα το λουλούδι.

Τώρα βλέπω πως έκανα λάθος. Επρεπε να έχω βουτήξει στα μαύρα και να μη φορέσω ποτέ άλλο χρώμα. Να μη σηκώσω το κεφάλι μου ποτέ και να μην κοιτάξω μακρυά σου. Επρεπε να έχω μείνει σε εκείνη την πρώτη στιγμή της απώλειας σου, με την εύνοια της άρνησης και του σοκ ακόμα πάνω μου, να μείνω να αναρωτιέμαι σοβαρά αν πρέπει να παραμείνω στη ζωή.  Κι ένας δεν βρέθηκε να μου πει «που πας», «τι γυρεύεις εσύ πια απ’ το μέλλον?» Με χάιδευαν στην πλάτη και μου λεγαν «κουράγιο» κι εγώ το πίστεψα. Το γιατί έκανα λάθος, τώρα πια εσύ το ξέρεις καλύτερα απ’ όλους και δεν θα σου μιλήσω για τα αυτονόητα, όπως δεν το κανα και ποτέ εξάλλου.

Θα επιστρέψω όμως σε σένα και θα διαγράψω τα τρία χρόνια που έκανα να σε ξεπεράσω και τα υπόλοιπα τέσσερα που έζησα έτσι. Θα επιστρέψω στη στιγμή εκείνη της άρνησης και θα μείνω εκεί…

~ από isisveiled στο 26 Μαΐου, 2010.