Satin

 

Δεν ήταν μόνο που το σατέν ύφασμα χάιδευε απαλά το δέρμα της σαν χέρια εραστή…

Ηταν οι βελονιές που μαρτυρούσαν πως αυτό το ρούχο ήταν ζωντανό, πως χέρια το δίπλωσαν και το έκοψαν, το μέτρησαν και υπολόγισαν τις αποστάσεις στα μανίκια.. Ηταν ευτυχισμένες στιγμές του μυαλού που αποτυπώθηκαν πάνω στο σχέδιο του ρούχου, αναμνήσεις από τη ζωή σαν geisha που προβάλλονταν πάνω στο απείθαρχο σατέν..

Ετσι, όπως γλυστρούσε ανάμεσα απ’ τα δάχτυλα της, ξεγλυστρούσαν και οι μνήμες των ονείρων της. Τρυφερές, που γυάλιζαν στο φως, ακολουθούσαν τις γραμμές του σώματος… Ηταν ακόμα η αγάπη για την σιωπή αυτού του υφάσματος, που δεν θροϊζει στην κίνηση, δεν προδίδει το πέρασμα σου από ένα μέρος….

Μία σιωπή, που της θύμιζε τα δικά της ανείπωτα, τη σιγή που πέφτει στις ψυχές όταν η ζωή χτυπάει μεσάνυχτα…  Κι ήταν ακόμα, που το σατέν θέλει προσοχή αν ξαπλώσεις επάνω του, ήρεμες, απαλές κινήσεις, αλλιώς θα βρεθείς κάτω από το κρεβάτι της ζωής… Οπως ακριβώς και η ψυχή της, αυτές τις ήρεμες κινήσεις ζητούσε, όχι τους ανεμοστρόβιλους της καθημερινότητας που την είχαν αφυδατώσει…

Ισως, τελικά, ήταν μόνο που το σατέν χάιδευε απαλά το δέρμα της σαν χέρια εραστή…

~ από isisveiled στο 29 Ιουνίου, 2006.