κρατηθείτε από κάπου

Είναι το Κακό, όχι σπόρος, αλλά ζεστός αέρας που διαστέλεται μέσα στις φούσκες του κόσμου μας. Λίγο λίγο, χωρίς να το νιώσει κανείς, φουσκώνει και φουσκώνει. Αόρατο αλλά αποπνικτικό, σαν βρώμα υπονόμων μέρες που φυσά νοτιάς. Ζορίζει τα όρια της φούσκας, κι αν δεν ήταν που και οι φούσκες χρήσιμες είναι, θα σκεφτόταν κανείς καλύτερα να σπάσει να τελειώνουμε. Ομως έχουν και οι φούσκες το λόγο ύπαρξης τους. Αλλοτε πολύχρωμες να διασκεδάζουν τα παιδιά, κι άλλοτε λογικές να κάνουν υπομονή οι μεγάλοι. Τις κρατάς από το κορδόνι σαν μπαλόνι, και κάνεις βόλτα στις πλατείες της ζωής, λέγοντας πως έστω κάποιο νόημα έχουν όλα.

Είναι αυτό το νόημα, ακόμα και την ψευδαίσθηση του, που θέλει να καταστρέψει το Κακό. Ενας κόσμος χωρίς νόημα είναι ο μοναδικός κατάλληλος για την εξάπλωση της ανισσοροπίας. Πριν φτάσει να τσιτώσει τα όρια, ο θερμός αυτός αέρας μοιάζει σχεδόν ευπρόσδεκτος. Και η φούσκα μοιάζει να ανασαίνει ρυθμικά. Σχεδόν θα έλεγες πως είναι ζωντανή. Ακόμα ούτε η βρώμα έχει γενικευτεί, και κανένα μόριο δεν στριμώχνεται στο διπλανό του. Ισα που τρίβονται μονάχα, σχεδόν ερωτικά. Το πρόβλημα με το Κακό, είναι πως δεν γνωρίζει όρια όμως. Μια στιγμή φτάνει, να πιάσει το αμήν και να σκάσει η φούσκα. Να βρεθούν όλα έρμαια του ζεστού μπαγιατεμένου αέρα, τρελλά παραδομένα προς κάθε κατεύθυνση χωρίς σκοπό. Ναι, χωρίς σκοπό και νόημα.

Μια τέτοια φούσκα γεμίζει και μεγαλώνει συνεχώς κάπου κοντά μου. Την νιώθω που αρχίζει και δοκιμάζει τις αντοχές του υλικού της. Ακούω το τρίψιμο των ψυχών, στοιβαγμένες πια, η μία πάνω στην άλλη, να αγανακτούν και να απελπίζονται. Να έχουν όλοι δίκιο, να θυμώνουν, να μελαγχολούν και να αυξάνουν την θερμότητα στο εσωτερικό της φούσκας. Ηδη ακούω το σκίσιμο να ξεκινά..

~ από isisveiled στο 30 Νοεμβρίου, 2008.