pathworking

.

.

Ας πούμε πως δημιουργείς μιαν ατραπό. Διαβάζεις όλες τις εκδοχές του μύθου που σε σαγήνευσε, ψάχνεις και βρίσκεις φωτογραφίες και πίνακες, τον σκέφτεσαι με κάθε ευκαιρία, κρατάς σημειώσεις. Κάποτε ξεκινάς την εργασία, βάζεις το κλειδί στην πόρτα, ένα τρυφερό λιβάδι ας πούμε που ξαπλωμένος κάτω από τον ήλιο ονειροπολείς, σκέφτεσαι ποιοι μπορεί να είναι οι οδοδείκτες σου και το σημείο επιστροφής. Ολα πάνε καλά, ο μύθος αρχίζει και σου αποκαλύπτει τα μυστικά του, νιώθεις ευχαριστημένος που παρακολουθείς από κοντά την εξέλιξη του, που γνωρίζεις τους ήρωες και το συλλογικό ασυνείδητο που τον δημιούργησε. Ακόμα και ο αέρας μιας άλλης εποχής είναι αναζωογονητικός.

Περνάνε οι μέρες και δεν βιάζεσαι, γιατί ξέρεις σε αυτά τα πράγματα σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός, αυτή είναι ακριβώς και η χρησιμότητα μιας ατραπού. Ομως, περίπου στα μισά, ξεπροβάλει αναπάντεχα ένας άλλος δρόμος, κι ένα άλλο λιβάδι διασταυρώνεται με το δικό σου. Ενας μύθος διαφορετικός, γνωστός αλλά βασανιστικός. Ακούς μέσα στο κεφάλι σου τη φωνή του νεαρού βοσκού να γράφει τραγούδια όλο θλίψη, ποιον αδίκησα και αφήνεις θεέ μου τους εχθρούς μου να με κυνηγούν, τους βλέπεις μέσα από τα μάτια του να πλησιάζουν το λόφο και νιώθεις την αγωνία του, ενώ η δική σου Αριάδνη κοιμάται βαθιά και ο Διόνυσος έχει ακόμα μέρες μέχρι την πανσέληνο για να φανεί και να την ξυπνήσει.

Τι θέλει άραγε αυτός ο λόφος στα όνειρα σου?

Tέτοια σταυροδρόμια γεννούν περισσότερες ερωτήσεις από τις απαντήσεις που δίνουν οι δρόμοι.

~ από isisveiled στο 4 Δεκεμβρίου, 2011.